مقایسه تأثیر اسپلینت های متحرک و غیرمتحرک بر میزان عملکرد حرکتی دست بیماران مبتلا به سکته مغزی: کارآزمایی بالینی تصادفی شده

زمینه و هدف: در میان روش های مختلف برای درمان نقایص حرکتی مچ و انگشتان دست بعد از سکته مغزی، استفاده از اسپلینت های دست یکی از روش هایی است که به صورت متداول به عنوان یک درمان مکمل استفاده می شود. با این وجود، اختلاف نظرهای فراوانی در مورد میزان کارایی آن وجود دارد. این مطالعه، با هدف مقایسه تأثیر استفاده از اسپلینت های متحرک و غیرمتحرک بر عملکرد حرکتی مچ و انگشتان بعد از سکته مغزی صورت گرفت. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی از میان بیماران مبتلا به سکته مغزی، 31 بیمار انتخاب گردید، سپس نمونه ها به صورت تصادفی به سه گروه اسپلینت متحرک، اسپلینت غیرمتحرک و کنترل تقسیم شدند. نمونه های گروه های مداخله اسپلینت های خود را به مدت 8 هفته، 5 روز در هفته و به طور متوسط 6 ساعت در روز استفاده کردند. عملکرد حرکتی در دو زمان ابتدای دوره و هفته هشتم، توسط معیار فوگل- میر اندازه گیری شد. برای مقایسه میانگین نمرات آزمون فوگل- میر در گروه از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه استفاده گردید. یافته ها: تحلیل آماری داده ها، افزایش معنی دار نمرات عملکرد حرکتی را تنها در گروه اسپلینت متحرک نشان داد (001/0=p) و این افزایش در مقایسه با گروه های اسپلینت غیرمتحرک و کنترل نیز معنی دار بود (001/0=p). نتیجه گیری: براساس یافته های این مطالعه، استفاده از اسپلینت متحرک در مقایسه با اسپلینت غیرمتحرک می تواند نتایج عملکردی بهتری برای درمان نقایص عملکرد حرکتی مچ و انگشتان دست بیماران مبتلا به سکته مغزی به همراه داشته باشد.